“From the sea…” was een strategische doctrine die straaljagers had kunnen bevatten als De Convair F2y Sea Dart was geslaagd.De Sea Dart begon als Convair ‘ s deelname aan een U. S. Navy competitie in 1948 voor een supersonische interceptor. Het was een product van hetzelfde ontwerpteam dat de delta-winged XF-92A testbed en de F-102 Delta Dagger interceptor voor de luchtmacht produceerde.
het was een tijd waarin straalmotoren zeer onbetrouwbaar waren en straalvliegtuigen nog niet volledig de propellervliegtuigen hadden vervangen. Het gebruik van open water om op te stijgen en te landen was een idee dat grote flexibiliteit leek te bieden.
In de jaren 1950 begonnen enkele Marine ingenieurs en planners een delta-gevleugelde supersonische jager te achtervolgen die kon opstijgen van en landen op water. Sommige Marine leiders hadden twijfels over het gebruik van supersonische jagers aan boord van vliegdekschepen vanwege hun lange opstijgen rollen, hoge snelheid benaderingen en algemene instabiliteit.
het was een tijd waarin straalmotoren zeer onbetrouwbaar waren en straalvliegtuigen nog niet volledig de propellervliegtuigen hadden vervangen. Het gebruik van open water om op te stijgen en te landen was een idee dat grote flexibiliteit leek te bieden.
de Xf2y-1 Sea Dart afgebeeld tijdens een aanloop in de wateren bij San Diego, Calif. US Naval Aviation Museum foto
de Sea Dart had een waterdichte romp en was de enige vliegende boot die ooit in de Verenigde Staten werd getest.In 1951 gaf de marine een contract aan Convair, de San Diego, Calif. bedrijf opgericht door de fusie van Consolidated en Vultee, om twee prototypes van een single-seat, delta-wing watervliegtuig jager te bouwen, de F2y Sea Dart.Uiteindelijk plaatste de Marine vaste orders voor maar liefst 22 van de vliegtuigen, waaronder twee xf2y-1 “experimentele” versies, vier YF2Y-1 “service test” vliegtuigen en zestien f2y-1 productie vliegtuigen, ongeveer genoeg voor een squadron.
A Washington, D. C. de krant publiceerde een tekening van een Zeepijl die vanuit het Getijdenbekken opereerde om de hoofdstad te verdedigen tegen sovjetbommenwerpers. Het bassin is ongeveer een meter diep en op geen enkele manier geschikt voor een watervliegtuig, maar het beeld was boeiend.Fantasierijke kunstenaarsconcepten uit die periode toonden squadrons van Zeepijlen die in de open oceaan actief waren en met munitie werden gevuld en geladen door begeleidende oorlogsschepen. Een krant in Washington D. C. publiceerde een tekening van een Zeepijl die vanuit het Getijdenbekken opereerde om de hoofdstad te verdedigen tegen sovjetbommenwerpers. Het bassin is ongeveer een meter diep en op geen enkele manier geschikt voor een watervliegtuig, maar het beeld was boeiend.
de Zeepijl was niet zonder esthetische aantrekkingskracht, maar technisch gezien liet het iets te wensen over. Toen Convair testpiloot E. D.” Sam ” Shannon het eerste vliegtuig, aangeduid als XF2Y-1, in San Diego nam op zijn eerste officiële vlucht op 9 April 1953, was de Sea Dart al in de problemen.
onvolmaakt XF2Y-1
de Sea Dart kwam volledig aan in een tijdperk waarin straalmotoren onbetrouwbaar waren en de Westinghouse-straalmotoren van de marine, met name de J40 en J46, meer problemen hadden dan andere. De Sea Dart zou worden aangedreven door twee 6.000-pond stuwkracht Westinghouse xj46-we-02 turbojet motoren. Echter, de xf2y-1 prototype was klaar voordat de XJ46 beschikbaar was, dus het was uitgerust met twee 3,400-pond stuwkracht Westinghouse J34-WE-32 ‘ s. De Sea Dart was slecht ondergedompeld met J34 ‘ s (hoewel ze betrouwbaarder waren dan andere krachtcentrales van het tijdperk) en kon niet de beoogde supersonische snelheid bereiken. Het toestel maakte gebruik van hydro-ski ‘ s, die, zoals bleek, een ruwe rit bij het opstijgen en landen en waren minder effectief dan verwacht. Bij stationair of taxiën langzaam in het water, de zee Dart bewoog langs het oppervlak met de achterste rand van zijn vleugels borstelen het water. De ski ‘ s werden verlengd toen het toestel ongeveer 10 mijl per uur bereikte tijdens het opstijgen.
het enige Yf2y-1 Sea Dart prototype met twee ski ‘ s. US Navy photo
een plan van de marine voor mobiele bases voor watervliegtuigen begon te vertragen en werd uiteindelijk nooit werkelijkheid.
bovendien was de koreaanse Oorlog aan de gang. De marine was beschaamd dat haar carrier decks niet kon bogen op een conventionele straaljager met de mogelijkheden van, Laten we zeggen, de Luchtmacht F-86 Sabre of de Sovjet MiG-15.
het Sea Dart-programma onderging verschillende veranderingen op papier en in feite veranderde de marine het aantal vliegtuigen dat ze wilde van zeven naar 22 naar uiteindelijk slechts vijf. Verschillende motoren werden overwogen voor een productieversie van de Sea Dart.
het programma nam een tragische wending op Nov. 4, 1954, toen Convair testpiloot Charles E. “Chuck” Richbourg werd gedood in de No. 2 Sea Dart, genaamd een YF2Y-1, als het uiteenviel tijdens een lage-level, high-speed fly-past met de pers kijken en televisiecamera ‘ s draaien. Sommige Amerikanen zagen dit live op televisie gebeuren. De crash was het hoofdartikel in het nieuws van de dag.
voor het grootste deel presteerde het toestel goed in tests, maar de Marine leek niet in staat om te beslissen wat ermee te doen.
het programma nam een tragische wending op Nov. 4, 1954, toen Convair testpiloot Charles E. “Chuck” Richbourg werd gedood in de No. 2 Sea Dart, genaamd een YF2Y-1, als het uiteenviel tijdens een lage-level, high-speed fly-past met de pers kijken en televisiecamera ‘ s draaien. Sommige Amerikanen zagen dit live op televisie gebeuren. De crash was het hoofdartikel in het nieuws van de dag.Als gevolg van de tragedie annuleerde de Marine alle productie F2Y-1 ‘ s, maar bleef bij het plan om nog een xf2y-1 prototype en de drie resterende yf2y-1 testvliegtuigen te bouwen.
Improving An Idea
XF2Y-1 Sea Dart stijgt op uit de wateren rond San Diego, Californië., tijdens een vroege testvlucht van het vliegtuig. Het afgebeelde vliegtuig is het eerste prototype van de Sea Dart. VS. Naval Aviation Museum photo
de Tests werden hervat nadat de makers het enige prototype XF2Y-1 opnieuw ontwierpen met één hydro ski ter vervanging van twee ski ‘ s. Een ongelukkig compromis, de nieuwe hydro ski was niet volledig intrekbaar. Bovendien waren de putten voor de oude twin ski ‘ s niet overgeboekt. De nieuwe single ski had een paar intrekbare strandwielen aan het einde, bedoeld om het vliegtuig in staat te stellen om zelf te strand. Een ander vliegtuig, een YF2Y-1, vloog met een nieuwe versie van twin ski ‘ s-waardoor het aantal Sea Darts dat het daadwerkelijk in de lucht.Terwijl de twee overgebleven Sea Darts het testprogramma hervatten, werden er nog twee gebouwd, maar nooit gevlogen. Ze werden uiteindelijk gesloopt.
de enige XF2Y – 1 en YF2Y-1, met hun verschillende ski-configuraties, toonden beide een vermogen om te werken in golven tot 3 meter hoog en om sneller te vliegen dan geluid in een ondiepe duik. Het is de vraag of een Zeepijl in staat zou zijn geweest om te zegevieren in een luchtgevecht of om supersonische snelheid te handhaven in vlakke vlucht zoals was gehoopt.Uit documenten die bewaard zijn gebleven in het San Diego Aerospace Museum blijkt dat Convair en Marine experts het ene technische probleem na het andere oplosten. In 1957 hadden ze een Sea Dart ontwerp dat perfect zou hebben gewerkt in dienst, hoewel de lucht-lucht-capaciteit open bleef voor twijfel. Tegen die tijd, in ieder geval, de interesse in zee bases en zeegevechten vliegtuigen was afgenomen. Bovendien duwden de Luchtmacht F-100 Super Sabre en de Marine F8u Crusader nu verder dan de Sea Dart ooit zou kunnen gaan.In 1957 hadden ze een Zeepijlontwerp dat perfect zou hebben gewerkt in dienst, hoewel de lucht-luchtcapaciteit nog steeds ter discussie stond. Tegen die tijd, in ieder geval, de interesse in zee bases en zeegevechten vliegtuigen was afgenomen. Bovendien duwden de Luchtmacht F-100 Super Sabre en de Marine F8u Crusader nu verder dan de Sea Dart ooit zou kunnen gaan.Volgens General Dynamics Aircraft en hun voorgangers, door John Wegg, registreerde de Sea Dart meer dan 300 vluchten in 46 maanden voordat de marine het programma in 1957 beëindigde.De Marine gaf plannen op om een f2y-2-versie te produceren met gebiedsregels om de supersonische vlucht te verbeteren en aangedreven door twee 15.000-pound thrust Pratt & Whitney J75 turbojets.
vijf jaar later, toen het systeem van het Pentagon voor het benoemen van vliegtuigen werd gereviseerd op Oktober. 1, 1962, werd de F2Y omgedoopt tot de F-7A. het was het enige marinevliegtuig dat een nieuwe naam kreeg vijf jaar nadat het stopte met vliegen. Alle vier de overgebleven Zeepijlen zijn in handen van verschillende musea in het hele land.